ارائه کننده: سید حسین علوی سلطانی
استاد راهنما: دکتر سعید جلیلی
استاد مشاور اول: دکتر شیخ الاسلامی
استاد مشاور دوم: دکتر اکبری
استاد ناظر داخلی اول: دکتر مقدم
استاد ناظر داخلی دوم: دکتر رعایائی
استاد ناظر خارجی اول: دکتر کلانتر (دانشگاه علم و صنعت)
استاد ناظر خارجی دوم: دکتر مزینی(دانشگاه علم و صنعت)
تاریخ: 1402/12/23
ساعت: 14:30
مکان: کلاس 09/6

چکیده:
امروزه، سامانه های اطلاعاتی رشد چشمگيری پیداکرده‌اند و از حالت اجرای مجزا از دیگر دستگاه‌ها و سامانه‌ها، به‌صورت بسیار توزیع‌شده‌تر و نامتمرکز اجرا می‌شوند(مانند سرورهای ابری، شبکه‌های حسگر و ...). درنتیجه کاربران نیازمند اجرای سامانه به‌صورت پایدار، یکپارچه با حداقل قطعی هستند. همچنین برخلاف قبل، با توجه به بسیار زیاد بودن حالت‌های ممکن سامانه، امکان تعریف دقیق تمامی رفتارهای سامانه در زمان طراحی، مفید نیست، درنتیجه جهت اطمینان از دستیابی یک سامانه به اهدافش، امکان وفق رفتار سامانه نسبت به محیط خود در زمان اجرا موردنیاز است که این سامانه‌ها را خود وفقی می‌گویند. خود وفقی، یک سامانه را به حلقه بازخورد مجهز می‌کند تا امکان مدیریت تغییرات ناشی از عدم قطعیت حین اجرا مانند تغییر در منابع در دسترس یا نوسان بار کاری را داشته باشد. پیاده‌سازی سامانه خود وفقی در مقیاس وسیع یک کشور نیازمند معماری مناسب است. معماری‌های نامتمرکز ارائه‌شده یکی یا همه محدودیت‌های اصلی ذیل را در هنگام اجرا در مقیاس وسیع دارند که استفاده عملیاتی از آن‌ها را دچار مشکل می‌کند. 1- قابلیت خود-سازمانی در صورت خرابی واحدهای کنترلی، 2- مدیریت عضویت واحدهای کنترلی در شبکه‌های خصوصی متفاوت به‌صورت خودکار، 3- مدیریت تبادل منابع موردنیاز هر بخش سامانه. برای رفع این کاستی‌ها در این رساله معماری هولونیک کنترل نامتمرکز خود وفقی با رویکرد اشتراک اطلاعات را ارائه دادیم که برای اثبات، آن را در مورد کاربرد ريزشبکه هاي چند حاکمیتی (DCAM)  در حوزه کنترل شبکه‌هاي توزيع برق مبتنی بر ریزشبکه پیاده سازی کردیم. در کنترل هولونيک، ساختاري سلسله‌مراتبي براي کنترل در سطوح مختلف شبکه تعريف مي شود به صورتی که تعامل هر بخشي از يک سطح (هولون) با بخش ديگر از طريق نماينده هايشان صورت مي‌پذيرد. تاکنون روشي براي وفق پذیری در کل سطوح سامانه کنترلي در صورت خرابي اجزاي ريزشبکه هاي چند حاکميتي، و امکان بازگشت‌پذيري خودکار اجزاي رفع خرابي شده به سامانه از سطح دستگاه‌هاي يک‌خانه تا سطح ريزشبکه هاي يک منطقه، ارائه نشده است. درنتيجه بهبود قابليت اطمينان و در دسترس‌پذیری در کل اين سامانه کنترلي، هدف اصلي اين رساله است. امکان تعريف سياست‌هاي خرد و کلان براي کنترل شبکه توزيع در مقياس وسيع با چند حاکمیت در سطوح مختلف ایجادشده است و با ارائه سناريوهايي براي خودسازگاری عامل هاي کنترلي در سطوح مختلف، در شبيه‌سازي به‌صورت عملی معماری پیشنهادی و تمامی سناریوها پیاده‌سازی شده است و صحت کارکرد آن‌ها نشان داده‌شده است. بستر متن باز جديد توسعه داده‌شده در این رساله  براي شبيه سازي کنترل نامتمرکز شبکه توزيع، امکان استفاده در پژوهش های آتی را نیز دارا است.